Mijn bezoek aan de boekenbeurs
Vandaag was een speciale dag in het leven van Marjolein Van daele, ik dus. Vandaag is de dag dat ik voor het eerst de boekenbeurs bezocht. Ik weet het, dat is schandalig. Zeker als toekomstig leerkracht Nederlands.
Mijn allereerste indruk: veel. Veel van alles, veel standen, veel boeken, en vooral veel mensen. Ik ben iemand die niet van drukte houd en ook eigenijk niet van groot. Mijn conclusie is dat ik het een zeer leuk event vind, maar geef mij toch maar liever een klein boekenwinkeltje.
We kwamen binnen langs ingang twee en sloegen dan af naar hal vier. Daar vond ik meteen een stand waar ik het even over zou willen hebben, namelijk die van Confituur en De Groene Waterman. Wat me er meteen aan opviel was dat er eigenlijks niets opviel. De boeken lagen opgestapeld op eenvoudige kisten of stonden in rekken langs de muren. Er waren geen grote reclameborden of dergelijke. Af en toe een bordje met 'aanrader' en dan een korte inhoud van het boek. De boeken zelf waren ingedeeld per thema. Persoonlijk vind ik zo'n eenvoudig decor heel mooi.
Aangezien Confituur en De Groene Waterman iets minder bekende standen zijn, was het hier ook rustiger. Zeker als je keek naar de stand van Standaard Boekhandel waar het bijna zwart zag van het volk. Hier zie je duidelijk het fenomeen dat mensen blijven bij wat ze kennen. Want het was niet zo dat zij niet dezelfde boeken verkoopten. De mensen van Confituur en De Groene Waterman zullen dit wellicht iets minder aangenaam hebben gevonden als ik, maar ik was blij dat je er relatief rustig kon rondkijken.
Vervolgens heb ik een lezing bijgewoond van Kris Van Steenbergen, de auteur van Woesten. Uit dat boek, tevens ook zijn debuutroman, kwam hij enkele stukken voordragen. Een stuk per hoofdpersonage uit het boek, dus vier in totaal. Deze stukken werden wel voorafgegaan door een inleiding waarin de auteur vertelde hoe hij op het idee was gekomen een boek als Woesten te schrijven en hoe het boek uiteindelijk helemaal tot stand is gekomen.
Het eerste wat me opviel was zijn stem, Kris Van Steenbergen heeft een zeer aangename stem. Naar hem kan je, om het cliché uit te drukken, uren luisteren. Dit maakte de toch al speciale ervaring die een auteur uit zijn eigen boek horen voorlezen, nog specialer. Ik zeg nu voorlezen, maar eigenlijk was het dat niet. Drie van de vier stukken die hij voordroeg, die telkens toch minstens twee pagina's lang waren kende hij uit zijn hoofd. Om ons gerust te stellen dat hij niet zijn gehele boek uit zijn hoofd had geleerd, las hij een stuk toch voor uit het boek.
Ik vond het zeer interessant om net van hem een lezing bij te wonen omdat Woesten een van mijn lievelingsboeken is. Het is nog maar een heel recent boek, het is vorig jaar uitgekomen, maar heeft meteen een aantal prijzen weggekaapt zoals de Bronzen Uil. En terecht vind ik ook, het boek heeft me vanaf pagina één gegrepen en het is ook het boek dat ik zal gebruiken voor mijn boekpresentatie.